Stapstenen in de volkstuin

Een pad van stapstenen

Afgelopen tuinseizoen heb ik veel klusjes gedaan in mijn volkstuin. De oude pergola is vervangen en mijn tuinhuisje zit nu voor de helft in de nieuwe verf. Het gaat allemaal stap-voor-stap want tja, het kost gewoon allemaal veel tijd en het moet wel leuk blijven he, volkstuinieren. Een ergernis wilde ik ook graag aanpakken, namelijk, na elke flinke regenbui is het nogal drassig op mijn grasveld. Met een acrobatische hink-stap-sprong probeer ik dan zo droog mogelijk bij mijn kasje te komen. Handig is het niet, zeker met een volle gieter in mijn handen. Een paadje van stapstenen leek me daarom wel een goede oplossing!

Try-out met vloertegels

Om te zien hoe dat er uit zou moeten gaan zien, legde ik, als try-out, een aantal vloertegels die ik overhad van een productie voor een woonblad, op het gras. Best handig, want de tegels zijn licht en daardoor kun je er nog gemakkelijk mee schuiven tot je de juiste compositie hebt gevonden. Ik liet ze een paar weken liggen en zag dat het gras onder de tegels al aardig plat en geel was geworden. Handig want wanneer je de tegel opzij schuift zie je precies waar je het gras weg kunt steken. Ik wilde de tegels namelijk iets verzonken hebben in het gras, zodat je er nog wel met een grasmaaier overheen kunt. De gele graszoden schepte in in mijn kruiwagen om elders in mijn tuin, omgekeerd want dan groeit het gras niet verder, een plekje te krijgen. Met wat scherp zand vlakte ik het gat netjes af, nou ja met de franse slag, en plaatste de tegels.

Afgekeurd

Ik had het natuurlijk al kunnen bedenken, echt geschikt zijn deze dunne tegels niet voor een tuinpad. Mijn vermoeden werd bevestigd toen mijn tuinbuurman over het nieuwe pad huppelde. Zelf stapte ik precies op het midden van de tegels, niets aan de hand, maar toen ik hem op de hoeken zag stappen, stak er een gevaarlijke punt omhoog. Dat kan natuurlijk niet, zeker niet met een tuinfestivalletje in het verschiet, waarbij ik aardig wat publiek verwachtte omdat ik met mijn bandje ‘Dovenetels’ ging spelen. Helemaal overtuigd raakte ik toen buurman Menno demonstreerde hoe breekbaar ze waren. Eén flinke trap en de tegel was aan diggelen.

Verzonken in het gras

De grote tegels gingen er weer uit en ik legde er simpele, zware stoeptegels in. Toen het net klaar was zag het nieuwe paadje er best opzichtig uit maar moet je kijken na een paar maanden; mijn hink-stap-sprong stenen liggen in het grasveld alsof het altijd al zo was. En na elke fikse regenbui zie je mij nu regelmatig op en neer huppelen naar het kasje, soms met een volle gieter of gewoon, voor de lol.