Mijn tuinhuisje aan zee

 Groene oase aan de snelweg

Wanneer je op de kaart kijkt, zie je dat ons volkstuincomplex Amstelglorie zich in een soort driehoek bevindt. Aan de ene kant loopt de Amstel, dat klinkt idyllisch toch? Een roeivereniging vlakbij, oude woonboten met flink wat groen voor de deur. De rustige weg slingert langs het water onder de A10 door en komt uit bij Ouderkerk aan de Amstel. Ik maak regelmatig een fietstochtje die kant uit. Of ik neem een frisse duik in de rivier om vervolgens bij de buurtboerderij een appeltaartje te eten. Heerlijk.

Ingesloten tussen het verkeer

Maar, een driehoek heeft drie zijdes. Vanuit de rivierenbuurt rij je de utrechtsebrug over, zo naar de A2 en die kruist de A10. Nu heb je ongeveer een beeld van de driehoek, waarbinnen ik met ziel en zaligheid aan het tuinieren ben.

 Het ruisen van de zee

Voordat ik me inschreef op de tuin, heb ik wel getwijfeld. Is dit snelweggeluid niet irritant? Ik heb wat meningen van tuinders gepeild maar ik kreeg steevast hetzelfde antwoord: “na een tijdje hoor je het niet meer, het lijkt net op het ruisen van de zee.”

Lekker buiten zijn en vogeltjes horen fluiten

Het ruisen van de zee, ammehoela, dacht ik, toen ik als kersverse tuinder van mijn groene paradijsje wilde gaan genieten. De eerste nacht heb ik geen oog dicht gedaan, nou ja, misschien in totaal 2 uurtjes. “Kadoen kadoen, kadoen kadoen”, hoorde ik, wanneer de auto’s over de brug denderden. “Rrrrrrrttttt”, o nee, de metro rijdt ook tot 1 uur ‘s nachts voorbij. “Zzzzzz”, de treinen vallen dan nog wel mee qua herrie. Maar klap op de vuurpijl waren wel de zware motoren, die het heerlijk vinden om eens flink op te trekken vanaf de Utrechtse brug.

Ik heb een verkeerde keuze gemaakt, dacht ik regelmatig. De reden dat ik een tuin wilde was rust. Eventjes weg vluchten uit het hectische, dagelijkse bestaan. Lekker buiten bezig zijn en de vogeltjes horen fluiten.

Het werd stiller in de zomer en was de snelweg eventjes vergeten

Gelukkig bleek er nog hoop te bestaan. Naarmate de bomen groener werden en de zon vaker ging schijnen, draaide de wind regelmatig in een gunstige richting. Stil werd het welliswaar niet, maar stadsgeluiden die over Amstel waaien klinken toch iets vriendelijker. En inderdaad, wanneer ik me meer concentreerde op het tuinieren dan het verkeersgeluid, kon ik mezelf er soms op betrappen dat ik de snelweg eventjes helemaal was vergeten.

Kamperen aan zee

Half september, tijdens een mooi nazomerweekend, ging ik kamperen op Texel, samen met mijn geliefde. We hadden een super mooi en romantisch plekje in de duinen, vlakbij zee. Fijn, eventjes totale rust. Totdat we in onze tent lagen en gingen luisteren naar de zee. “Kadoen kadoen, kadoen kadoen”, hoorden we. Waarschijnlijk waren dat grote vrachtschepen die tegen de golven botsen. We hoorden nog meer geluiden, die ik onmogelijk kan reproduceren in woorden. “Wat grappig”, zei Paul, “het is net of we in je tuinhuisje zijn.”