Moestuinieren, klein beginnen
Eind februari kwam ik terug van een verre reis. Mijn buurjongetje Bas (5) vertelde me opgetogen dat hij van zijn papa en mama een mini-moestuintje op het balkon mocht. Wat klinkt dat schattig dacht ik, dat hebben mijn buren leuk verzonnen.
Maar de volgende dag, toen ik boodschappen ging halen, kwam ik erachter dat ik tijdens mijn vakantie de nieuwste hype had gemist. “Wilt u misschien ook een mini-moestuintje”? vroeg de kassajuffrouw. Ik schaamde me bijna dat ik antwoordde met “ja graag.” Dit soort acties zijn toch eigenlijk voor kinderen bedoeld? Sommige potjes gaf ik weer weg, aan kinderbezoek dat nog haar favoriete groente mistte. De overgebleven potjes zaaide ik zelf. Nou ja zaaien, het was een kwestie van het samengeperste potgrond nat weken en het papiertje met zaadjes er tussen leggen.
De slaplantjes heb ik netjes verpot zodra er twee blaadjes zichtbaar waren. De prei, radijs, basilicum en veldsla verhuisden naar een groter potje.
Inmiddels twee maanden later kan ik eindelijk oogsten. Drie radijsjes zijn groot genoeg om gegeten te worden. Een beetje lachwekkend is het wel, al die moeite voor deze opbrengst maar er staan nog andere plantjes die graag verder willen groeien. Vandaag nam ik de slaplantjes mee naar mijn volkstuin.
Vorig jaar heb ik nog overwogen om houten moestuinbakken te plaatsen, die tegenwoordig zo populair zijn. Het leek mij wel aantrekkelijk om te kunnen tuinieren in losse, nieuwe aarde in plaats van de keiharde kleigrond vol met wortels van oude planten.
Ik stelde dit klusje echter even uit omdat er eerst nog zo veel andere dingen moesten gebeuren. Op sommige plekken stonden grassen en bloeiend onkruid tot heuphoogte, het zag er wel heel verwilderd uit.
Er zat maar 1 ding op: eruit spitten en afvoeren. Het leken wel bakstenen die ik in mijn kruiwagen gooide. De kleigrond mengde ik met turfmolm, zand, compost en tuinaarde om het iets losser en luchtiger te maken.
Toen mijn postzegeltje van ongeveer 2 bij 3 meter met werkbare aarde naar mij lag te lonken dacht ik: dit wordt mijn mini-moestuintje. In plaats van houten moestuinbakken zette ik een paar oude zinken teilen in de tuin. Aan de onderkant boorde ik wat gaatjes zodat het water weg kan vloeien en ik vulde ze met nieuwe aarde. Prima plek voor de zes kleine slaplantjes. Hopelijk hebben de slakken niet meteen door dat er een kant en klare maaltijd valt te nuttigen en besparen ze zichzelf een klim naar boven. Voor de zekerheid heb ik koffieprut rond de kleine plantjes gestrooid. Daar houden slakken niet zo van.
Het mini-moestuintje van Bas ligt inmiddels in de vuilnisbak. Je vergeet ze een paar dagen water te geven en het is gedaan met de plantjes. Maar ik denk dat ik over een aantal weken wel een kropje sla kan missen.
